POChP

POChP - definicja i epidemiologia

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP ) stanowi już trzecią przyczynę zgonów na świecie. Jednym z najistotniejszych sposobów działania dla przeciwdziałania skutkom POChP jest upowszechnienie profilaktyki tej choroby - ograniczenie palenia tytoniu i narażenia na inne szkodliwe czynniki przyczyniające się do rozwoju POChP, jak również odpowiednio wczesne jej rozpoznanie i rozpoczęcie leczenia.

Objawy POChP

Chorzy zgłaszają najczęściej duszność, przewlekły kaszel i odkrztuszanie zalegającej plwociny. Brak dolegliwości w początkowym stadium choroby bywa częsty i może być przyczyną opóźnienia rozpoznania i wdrożenia terapii. Zwykle chorzy zmniejszają zakres aktywności fizycznej, a z czasem adaptują się do zaburzeń wentylacji i ograniczenia wydolności wysiłkowej.

Jak zdiagnozować POChP?

Podstawowym narzędziem diagnostycznym POChP jest badanie spirometryczne, które wskazuje na występowanie u chorego nieodwracalnej obturacji dróg oddechowych.

Jak leczyć POChP?

Celem leczenia POChP jest zmniejszenie nasilenia duszności, poprawa tolerancji wysiłku, ograniczenie częstości i ciężkości zaostrzeń, a przez to poprawa stanu klinicznego chorego. Podstawowymi lekami w terapii POChP są leki bronchodylatacyjne. Leczenie powinno być indywidualnie dostosowane do potrzeb chorego i być oparte o występowanie objawów i zaostrzeń w wywiadzie.

Preferowane jest stosowanie leków długo działających (LABA lub LAMA) niż krótko działających. Można również rozpocząć od terapii opartej na łącznym ich stosowaniu. Stosowanie długo działających β-mimetyków (LABA) oraz antymuskarynowych leków rozszerzających oskrzela (LAMA) pozwala na poprawę parametrów czynnościowych i stanu klinicznego chorych, na zmniejszenie poczucia duszności oraz ograniczenie częstości zaostrzeń. Na zmniejszenie częstości zaostrzeń z kolei w większym stopniu wpływa zastosowanie LAMA w porównaniu do LABA.

Aktualna strategia GOLD proponuje podejście do terapii zależnie od dominującego problemu klinicznego –duszności lub zaostrzeń.

Glikokortykosteoroidy wziewne nie są zalecane w terapii POChP jako leki pierwszego rzutu. Mogą być zastosowane w sytuacji, gdy pomimo stosowania leków bronchodylatacyjnych występują zaostrzenia. GOLD wskazuje również na możliwość de-eskalacji terapii wGKS w sytuacji braku odpowiedzi na leczenie lub pojawienia się działań niepożądanych, których występowanie przeważa nad korzyściami klinicznymi.

Autorzy GOLD podkreślają, iż najważniejsze jest odpowiednio wczesne inicjowanie terapii dla spowolnienia postępu choroby.

Właściwe leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc opiera się o stosowanie leków w formie wziewnej. Wymaga to zastosowania odpowiedniego inhalatora. Urządzenia do inhalacji leków różnią się między sobą, dlatego wiedza na temat siły wdechowej pacjenta oraz pomiary szczytowego przepływu wdechowego mogą ułatwić podejmowanie właściwych decyzji o wyborze inhalatora dla chorego na POChP. GOLD podkreśla, że indywidualizacja terapii w POChP polega nie tylko na dobraniu odpowiedniego leku, ale w równym stopniu na spersonalizowanym doborze inhalatora dla każdego pacjenta.